Λες και δε θα γελάσουμε εμείς στο τέλος

15 Μαρτίου, 2013 at 16:35 (Γενικά- Αριστερά, Κοινωνικά Κινήματα, Ψυχολογία) (, , )

του Βασίλη Ρόγγα
Αρκετές φορές παρασυρόμαστε  περιμένοντας καταλυσμιαίες αλλαγές στη συλλογική ζωή σε λίγο χρόνο.
Ας είναι εντελώς σαφές: η προσπάθεια για μεταλλαγή του βίου με όρους δικαιοσύνης δε μπορεί ποτέ να τελειώσει.
Οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου  δε θα παραδώσουν στην κοινωνία τις τύχες της μετά από μια τεράστια συγκρουσιακή μας πορεία, ύστερα από μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, αφού πάρουμε τις εκλογές και άλλα τέτοια φαιδρά.
Νέες μικροεξουσίες θα υψώνονται, θα θελήσουν να αναδειχτούν μετά από κάθε μας νίκη. Γραφειοκράτες και φοβισμένοι, υπερεπαναστάτες που θα ζητάνε να πάνε πέρα από τη θέληση των πολλών, μεγαλύτερης ηλικίας πάντα εξουσιαστές που δε θα αντέχουν ποτέ να μην είναι μέσα στα πράγματα.
Όμως σήμερα βρισκόμαστε πιο πίσω από μια νίκη όποιου είδους.
Και το βλέπεις  καθημερινά ότι η κινηματική σιγή απογοητεύει. Χιλιάδες κόσμος θέλει να αναζητήσει τις αιτίες σε κάτι εξωτερικό, κάτι από πάνω, στην ηγεσία του συριζα, «στο ζαβό το ριζικό μας», στον έλληνα του καναπέ.
Τι νομίζεις αλήθεια πώς είναι η αντίσταση; Δε στο μαθαίνει κανένα κινηματικό πανεπιστήμιο γιατί δεν υπάρχει.  Είναι αυτή που μαζί θα επινοήσουμε, γιατί αλλιώς  η οργή από τα απανωτά χτυπήματα θα γίνεται αδράνεια και έπειτα θλίψη.
Έτσι το περιέγραφαν για τη γενιά της Κατοχής που αντιστάθηκε:
«Αν στην οπισθοδρόμηση βλέπουμε μια πορεία απώλειας του “ανθρώπινου”, στην αντίσταση αντίθετα πιστοποιούμε μια αντίθετη κίνηση, ένα προοδευτικό “εξανθρωπισμό”. Με την ψυχολογία της αντίστασης ξεπερνιότανε η ψυχολογική τυραννία του άγχους κι η ανήκουστη οπισθοδρόμηση της προσωπικότητας από την αδυσώπητη δράση της τρομοκρατίας και της πείνας. […] Η δυσάρεστη, αγχώδης συναισθηματική τάση ελαττωνότανε όσο μεταμορφωνότανε σε συνειδητοποιημένη δράση»*
Στον κόσμο μας, στη γενιά αυτή που είναι νέα, στην επόμενη που μεγαλώνει και στην προηγούμενη που δεν παραδόθηκε λαχαίνει  το μεγαλύτερο μέρος του  χρέους.
Αν δεν αναστήσουμε εμείς το φως, από το σκοτάδι που όλο και πιο βαθύ θα γίνεται, κανένας άλλος δε θα μπορέσει.
Και είναι εδώ που για πάνω από μια δεκαετία είμαστε στο κλαρί, που περιφερόμαστε από αγώνα σε αγώνα, από κατάληψη σε συνέλευση, από πορεία σε σωματείο, από τη συλλογικότητα στις συγκρούσεις, από τα γράμματα στις βαθιές κουβέντες.
Αλλού στην Ευρώπη δεν έχει τόσους πεισμένους, τόσες ψημένες αγωνίστριες.
Ο από δω κόσμος γνώριζε, γνωρίζει με ενάργια τι συμβαίνει και τι μέλλει να συμβεί χωρίς την αντίσταση. Δε ζητάμε για εμάς τίποτα,  όχι από καμιά αγιότητα, αλλά γιατί έτσι μας έμαθε ένας φίλος που δεν τον ξέρουμε –ούτε καν στο πρόσωπο- όμως τον γνωρίζουμε και νοερά περπατάμε μαζί του στους δρόμους : «Τίποτα για μας, όλα για όλους»**.
 
Θέλουμε να γελάσουν οι γονείς μας, που χρόνια κόπιασαν να μας μεγαλώσουν. Τα αδέρφια μας να έχουν δουλείες, οι μετανάστες να ναι ίσοι μας, τα παιδιά να πηγαίνουν χορτάτα στα σχολεία, τα σπίτια μας να είναι ζεστά.
Όχι, δε ζητάμε μόνο αυτά. Ζητάμε να ορίζουμε τις ζωές μας εμείς και αυτό φτάνει στην άκρη του μόνο αν αλλάξει ριζικά όλη η κοινωνία.
Να οριστεί η αλληλεγγύη, η ικανοποίηση των αναγκών ως το κίνητρο της συλλογικής δημιουργίας.
Θέλουμε τα πάντα, τώρα περισσότερο από ποτέ, τώρα που θέλουν να μας τα πάρουν όλα.
Όταν αγωνιζόμαστε εμείς έχουμε άγρια χαρά κι ας είναι οι στιγμές πιο κρίσιμες από ποτέ. Γιατί «δεν πολεμάς το σκοτάδι με σκοτάδι. Μόνο με το φως μπορείς».
Οι εποχές θα γίνουν ακόμα πιο άγριες. Μην απογοητεύεσαι, είναι μάταιο. Έλα να γελάσουμε μαζί, γκρεμίζοντας αυτόν τον κόσμο. Δεν έχεις να χάσεις τίποτε, παρά μόνο τη θλίψη σου.
Θα μας βρεις παντού.
*Φ. Σκούρας, Α. Χατζηδήμος, Α. Καλούτσης, Γ. Παπαδημητρίου, Η ψυχοπαθολογία, σ. 267
 ** Το σύνθημα είναι των Ζαπατίστας στο Μεξικό. Ο φίλος μας είναι ο Subcomandante Marcos.

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

Όσο εσείς ασχημαίνετε τον τόπο, εμείς δημιουργούμε την καταστροφή σας

15 Μαρτίου, 2013 at 16:33 (Γενικά- Αριστερά, Κρίση, Καπιταλισμός, Κοινωνικά Κινήματα) (, , )

Του Βασίλη Ρόγγα (Δημοσιεύτηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2013)

 

Δε συμμερίζομαι την απαισιοδοξία των οικείων μου:  για το τι κάνουμε εμείς, γιατί έχουμε κάτσει έτσι κινηματικά, πως μας γαμήσανε αυτές οι κωλοεκλογές κλπ. Όχι γιατί δεν έχουν κομμάτι της αλήθειας, αλλά γιατί η μεγάλη εικόνα είναι άλλη και θα γίνει ακόμα πιο δυναμική.

 

Φυσικά και δεν είναι ιδανικά τα πράγματα.

 

Κόσμος έχει πάει σπίτι του, άλλοι ψηφίσανε αριστερά και νομίζουν πως έκαναν το καθήκον τους (να μην ξαναψηφίσουν, να μας απαλλάξουν και από την ανάθεση για την τεμπελιά τους), οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους (αλλά όχι μόνο) δεν λένε να ξεκουνηθούνε από παλιές ιδέες, παλιό στυλ πολιτικής δουλειάς, διδακτισμό στείρο, ιδιοκτησιακές ιεραρχίες κλπ.

 

Και βεβαίως ακόμα τσακωνόμαστε πολύ, κάπου τα σπάμε μεταξύ μας, άλλοι προχωρούν αργά, άλλοι το παίζουν πρωτοπορίες απογειωμένες του 19ου αιώνα.

 

Μα δε τελειώνει εκεί η αφήγηση. Είναι η μια πλευρά, που υπάρχει, αλλά δεν κυριαρχεί.

 

Τέτοια σύμπνοια ανάμεσα στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας δε βλέπουμε εύκολα.  Όχι μόνο για τις καταλήψεις, για τους βασανισμούς, για τους απεργούς, για το παμε, για τους νέους του συριζα που φάγανε ξύλο. Όχι γιατί ξαναείδαμε απεργίες αλληλεγγύης μιας επαγγελματικής ομάδας υπέρ μιας άλλης.

 

Σε όλο και περισσότερες εκφάνσεις του κοινωνικού και του πολιτικού δουλεύουμε μαζί όλο και πιο πολλοί και διαφορετικοί. Εμπλέκονται πια νέοι άνθρωποι, όχι ηλικιακά, κόσμος που δεν έχει σχέση με τα κινήματα δουλεύει με την καρδιά του, συμβάλλει, πρωτοπορεί.

 

Ξεχασμένοι πενηντάρηδες ξανά παίρνουν τη σκυτάλη του αγώνα, ακούνε τους νεότερους, υπερασπίζονται τις αλλαγές που δε μπορούν να ξέρουν ποιες θα είναι, αλλά έχουν εμπιστοσύνη.

 

Διαμορφώνονται, υπάρχουν, αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκατοντάδες εγχειρήματα αλληλεγγύης με ταξικό πρόσημο. Τα δικά μας παιδιά ανοίγουν κοινωνικά κέντρα, καφενεία, συνεταιρισμούς, δημιουργούν πολιτισμικές εκφράσεις, μπαίνουν στον μαχητικό και κοινωνικό αντιφασισμό.

 

Το ξέρω πως το ξέρεις πως όλα αυτά είναι μικρά. Θα ενωθούν. Η συγκυρία χτυπάει την πόρτα μας. Από ρυάκια χρειάζεται να γίνουν ποτάμια αντίστασης, της πιο δημιουργικής αντίστασης που φτιάξαμε ποτέ.

 

Εδώ όμως ξανανοηματοδοτούμε την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά και αυτό δεν είναι λίγο. Εδώ, όπου εμπλέκονται με την κοινωνία στα σοβαρά οι αναρχικοί και οι αριστεροί κάνουν θαύματα, φέρνουν κόσμο από δω, τον διώχνουν από την ψυχολογική μιζέρια, από τις σκοτεινές σκέψεις, πείθονται να μείνουν να παλέψουν.

 

Δεν υπάρχει κανείς, καμία στο σύνολο Κίνημα που να μην ξέρει πόσο δύσκολη είναι κατάσταση μας. Δεν ονειροβατούμε, άλλα και δεν πέφτουμε γιατί με τη στάση μας υψωνόμαστε στο μπόι της σημαίας των Ανθρώπων. *

 

Υφαίνεται το δίχτυ μας, το δίχτυ υπεράσπισης των από κάτω. Με όρθια την κοινωνία μπορούμε να ανατρέψουμε τη σαβούρα που κυβερνά. Και αυτό κάνουμε.

 

Κανένας θάνατος μετανάστη δε θα μας κάνει να φοβηθούμε, να σταματήσουμε να στεκόμαστε στο πλάι τους. Και τα γλυκά πρόσωπα των μωρών που ζητούν ιθαγένεια είναι η νιότη του κόσμου μας.

 

Οι αναρχικοί, τα στέκια τους και οι καταλήψεις τους, οι δημιουργικότητες τους είναι από τα πιο ζωογόνα που συμβαίνουν. Όχι μόνο κάποιες δεκάδες, χίλιες καταλήψεις, εικόνες των κόσμων που θα ζήσουμε, που ζούμε ήδη.

 

Με τους απεργούς στο μετρό, με τους λιμενεργάτες, με τους αγρότες πάντα και πάντα θα είμαστε και ας λοιδορείτε ότι κουνιέται εναντίον σας.

 

Εδώ έχουμε να παλέψουμε δημοσιοκάφρους, τράπεζες και ξεφτιλισμένα κόμματα που πάνε να μας πείσουν να ανοίξουμε τον τάφο μας πριν μας πυροβολήσουν.

 

Θα τελειώσουν. Με έναν όρο. Ούτε δράμι πίσω από το αξιακό μας σύστημα, ούτε σπιθαμή πίσω από τον βαρύ βιωματικό αγώνα, ούτε ένα βήμα πίσω από την προσπάθεια για ενότητα.

 

Και μετά από πολύ καιρό θα ξαναβγούμε στο δρόμο. Την Τετάρτη στη γενική απεργία λέμε να βουλιάξει η Αθήνα μας για ακόμη μια φορά. Εκατομμύρια οι άνεργοι, τόσοι πολλοί οι κατηφείς να βγούμε, να ξανακάνουμε την αρχή μετά από την παρατεταμένη απουσία.

 

Στο υπόσχομαι: στο τέλος της  ημέρας δε θα είμαστε νικητές. Αλλά το βράδυ της Τετάρτης θα χαμογελάμε μαζί γιατί ξαναξεκινάμε. Και γιατί δε θα μας επιτρέψουμε να σταματήσουμε μέχρι να φύγουν.

 

Θα σε βρω εκεί.

 

 

*Οι σημαίες μας θα έχουν πρόσωπα αντί για σύμβολα. Θα είναι τα πρόσωπα των μεταναστών που σκοτώνετε και οι χώρες μας θα παίρνουν τα ονόματα τους: Babacar Ndiaye, Σαχτζάτ Λουκμάν. Ας ελπίσουμε να είμαστε χωρισμένοι σε δυο μόνο χώρες.

 

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε

Η Villa Amalias και όλοι εμείς

15 Μαρτίου, 2013 at 16:32 (Αστυνομική Βία, Γενικά- Αριστερά) (, , , , , )

Του Βασίλη Ρόγγα (δημοσιεύτηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2012)

 

Τι είναι αυτό που τίθεται όταν εισβάλλουν σε έναν εδώ και 22 χρόνια χώρο κατάληψης, αντιεμπορευματικής δημιουργίας, οχυρό αντιφασισμού και αντιρατσισμού, αντιεξουσιαστικού και ελευθεριακού λόγου και πράξης;

 

Το σαφές: δε θα σας αφήσουμε να υπάρχετε, ακόμα και στα πιο δικά σας μέρη, δεν ανεχόμαστε την παρουσία σας μιας και είναι ανάχωμα στο άπλωμα του κοινωνικού κανιβαλισμού που θέλουμε να επεκταθεί από το κέντρο της αθήνας σε όλη τη χώρα.

 

Η Villa Amalias ήταν και θα είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο αντίστασης στο κέντρο του χώρου που εισφέρει εδώ και δεκάδες χρόνια με μεγάλη συνέπεια πόρους στον πόλεμο ενάντια στην κυριαρχία. Γι’αυτο και χτυπήθηκε.

 

Στις σημερινές συνθήκες η χωρικότητα των όσο το δυνατόν πιο απελευθερωμένων από εξουσία και καπιταλισμό εκτάσεων στη μητρόπολη είναι ενοχλητική. Οι συναινούντες πρέπει να μην τσιγκλιούνται για τη σιωπή τους από πουθενά.

 

Η ολοφάνερη συμμαχία τρικομματικής κυβέρνησης και χρυσής αυγής χρειάζεται να εμπεδώνεται και υλικά. Δώσε εναντίωση στην αποκάλυψη της λίστας λαγκάρντ, λάβε τόπο στο κέντρο της Αθήνας. Η αντζέντα των φασιστών θα υπηρετηθεί όσο γίνεται περισσότερο από τη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε, όρος επιβίωσης του συστήματος είναι η συμμαχία με την ακροδεξιά που φουντώνει από την απελπισία και το “παραπολιτικό” χρήμα. Το έργο, αν θυμόμαστε, έχει ξαναπαιχτεί σε άλλους τόπους και χρόνους.

 

Όμως το κόστος καταστολής θα αυξηθεί κατακόρυφα γιατί πλέον το κόστος κινητοποίησης θα φτάσει στον πάτο. Όχι γιατί δε θα γίνονται συλλήψεις, βασανισμοί, εισβολές στα αντιεξουσιατικά κοινωνικά κέντρα. Τουναντίον, οι τέτοιες πρακτικές θα αυξηθούν.

 

Το ζήτημα είναι πως οι πολίτες του κόμματος της δράσης δεν έχουν να χάσουν τίποτα, μιας και γνωρίζουν πως δε θα τους χαριστεί τίποτα ή πώς όσα έχουν, κινδυνεύουν.

 

Γι’αυτό και αυτή τους η κίνηση καταστολής φανερώνει τον πανικό τους. Χτυπούν με λύσσα κομμάτι των μαχόμενων δυνάμεων. Δεν μπορούν να υπηρετήσουν την απίθανη θεωρία τους, των δύο άκρων, μιας και μόνο το ένα (άκρο) ήταν, είναι και θα είναι το πληττόμενο.

 

Σε αυτόν τον τόπο η αυτοοργάνωση των από κάτω είναι αδίκημα. Η αυτοδιαχείριση ενός εδάφους, η απελευθέρωση του από το κράτος και την αγορα και η κατάσταση Δημοσίου στην οποία περιέρχεται σπέρνει το φόβο στο Σύστημα. Εδώ οι αντιστάσεις πλέον μετατρέπονται σε δυναμικές χωρίς ταβάνι. Ε, και αυτό είναι πρόβλημα τους.

 

Κατ’ αυτόν τον λόγο η χθεσινή αλητεία δεν πρέπει να περάσει. Η υπεράσπιση της Villa Amalias και όλων των χώρων αντίστασης είναι και καθήκον και δικαίωμα κάθε αξιοπρέπους ανθρώπου.

 

Η νεοφιλελεύθερη δικτατορία και οι κανίβαλοι πραίτορες της της ακροδεξιάς δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε.

 

Κι εμείς λέμε να τους τσακίσουμε.

Μόνιμος σύνδεσμος Σχολιάστε