Να πας και συ
Του Βασίλη Ρόγγα
Κανένας δεν είναι ήρωας από μας, ούτε και χρειάζεται να γίνει.
Δεν ξέρω και κανέναν ήρωα δηλαδή ζωντανό. Εκτός από κείνο τον κοντό γέρο με το μουστάκι και τα 92 του χρόνια πιο πολύ να τον αλαφρώνουν πάρα να τον βαραίνουν. Εκείνον που κατέβασε τη σβάστικα.
Γι’αυτό θα πάω.
Για τη φίλη μου που είναι άνεργη ενώ έχει όλα τα προσόντα και τόση διάθεση. Για τόσα παιδιά που μορφώνονται και μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, αλλά τρώνε διαρκώς σφαλιάρες.
Για το αγόρι που ήταν καταματωμένο σε μια πορεία. Και τον είδα μετά από κει σε πολλές πορείες. Και μου είχε χαμογελάσει σαν ήξερε ότι ξέρω.
Για χιλιάδες σπόρους που έχουμε φυτέψει και έχουμε μοιράσει. Κάθε σπόρος είναι φύτρα αυτοοργάνωσης.
Για τις παρέες τον καγκουραίων που ξέρω θα πάω.
Γιατί η προοπτική τους σε λίγο καιρό θα είναι να γίνουν ντίλερ, ακριβώς σαν κι αυτή των μαγκρεμπιανών στα παρισινά προάστια.
Γιατί δυο γνωστοί που μετανάστευσαν είναι από τα καλύτερα μυαλά που ξέρω κι ήθελαν να μείνουν, αλλά χώρο δεν είχε γι αυτούς.
Για κάτι γυναίκες λέω να πάω. Που φορτώθηκαν φαγιά να πάμε στην ΕΡΤ, που πήγαν στις καθαρίστριες με άλλα φαγιά. Που μαγειρεύουν για να διώξουν τη θλίψη αυτού του κόσμου.
Για έναν σύντροφό μου θα πάω. Που ναι σκυφτός όπως είναι οι αριστεροί πολλές φορές, αλλά από έγνοια για το πώς θα μοιράσουμε το ένα, πώς θα κολλήσουμε το άλλο, πως θα είμαστε ενωμένοι, πώς να ξεπεράσει το μέσα του αδικαίωτο και να πάμε μπροστά.
Θα πάω για έναν 55άρη που ξέρω νοικοκυραίο σοβαρό άνθρωπο που δεν έχει πληρωθεί εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πως τα βγάζουν οι άνθρωποι πέρα.
Θα πάω και για τη μάνα μου που ψόφησε να δουλεύει ακόμα και τώρα στα 70 της, από μικρό κοριτσάκι στα καπνά στην Πιερία. Θα πάω για όλες τις μανάδες αυτής της χώρας που αν δεν υπήρχαν θα είχαμε καταρρεύσει με πάταγο, με λυγμούς.
Για έναν πολύ αγαπημένο μου θα πάω. Που 18 χρόνια δουλεύει σα το σκυλί –όρθιος- και αυτός και η γυναίκα του και τώρα πονάει πολύ η μέση του και αν δε βοηθούσε η υπόλοιπη οικογένεια δε θα υπήρχε.
Για το χωριό μου θα πάω που το αγαπώ σαν ανάμνηση πια και δε μπορώ να πάω εύκολα γιατί είμαι αριστερός και εκεί είναι χρυσαυγίτες. Και σιχαίνομαι τα χώματα που έπαιζα μικρός να μολύνονται με μισανθρωπιά.
Γιατί αγαπάω τόσο τα πλατάνια και τα βουνά και τα ποτάμια και τη θάλασσα. Και τη χώρα όλη αυτή σπιθαμή προς σπιθαμή, γι’αυτό θα πάω. Γιατί σε λίγο θα τα πουλήσουν όλα. Για να γίνεις σερβιτόρος και πουτάνα σε 40 εκατομμύρια τουρίστες.
Για την Πετρούπολη θα πάω. Για το βουνό μου που θέλουν να το χτίσουν οι αλήτες και για τη χωματερή που φτιάχνει καρκίνους σε παιδάκια σε όλη τη δυτική αθήνα. Για το πάρκο Τρίτση που το εγκατέλειψαν για να το πουλήσουν σε κομμάτια.
Γιατί γνωστά ζευγάρια γέννησαν –μέσα στο ζόφο, μέσα στην κρίση- γλυκά μικρά μωρά. Γιατί νίκησαν τη σκατίλα και τόλμησαν να κάνουν οικογένειες και οι οικογένειες τους θέλουν θαλπωρή, θέλουν κοινωνικό κράτος. Γι’αυτές τις φάτσες θα πάω πιο πολύ από όλους.
Γιατί μας νικάνε κάθε μέρα και όσες μέρες περνούν που είναι νικητές τόσο πιο πολύ λυγάμε, έτοιμοι να σπάσουμε. Και δεν πρέπει να νικήσουν και τώρα, ξανά, γι’αυτό θα πάω.
Θα πάω γιατί αν τους νικήσουμε θα πάρουμε ανάσα, θα μπορούμε να γλεντήσουμε λίγο. Ότι δε νικάτε παντού ρε πούστηδες, άμα θέλουμε τα ανατρέπουμε όλα. Και τώρα θέλουμε πολύ και χαιρόμαστε γι αυτό και σας το δείχνουμε.
Την Κυριακή εγώ θα πάω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γι’αυτούς τους λόγους χωρίς να είμαι ήρωας.
Η καθεμία έχει τους δικούς της, ο καθένας ξέρει τι του λέει η καρδιά του.
Όσοι και όσες θα στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ είμαστε εκατομμύρια. Με δισεκατομμύρια λόγους.
Τόσους όσους και τα φράγκα που κλέψατε.
Την Κυριακή σας τελειώνουμε.
Θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί *
Στην Ανθούπολη το απόγευμα γεμίζει καπνό μέχρι μέσα στο μετρό. Μέχρι πάνω την Περικλέους
αναπνέεις με δυσκολία.
Τριγυρνώντας με το ποδήλατο στις γειτονιές του Περιστερίου παντού μυρίζει καμένο ξύλο και πετρέλαιο σόμπας. Στην περιοχή πίσω από τη Δέγλερη, με τους μετανάστες και τις γιαγιάδες που απέμειναν μόνες, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη.
Στην Πετρούπολη τα μικρά παιδάκια κλέβουν φαγητό από το σπίτι να τα δώσουν σε συμμαθητές τους που πεινάνε. Στο Καματερό μετά τις 6 ένας γνωστός δε βγαίνει έξω στο δρόμο γιατί έχει προβλήματα καρδιάς και δεν αντέχει τον καπνό. Ένας άλλος όταν βγαίνει το κάνει με μάσκα.
Το κρύο δυναμώνει και οι πολυκατοικίες που δεν έχουν βάλει πετρέλαιο είναι περισσότερες από εκείνες που έχουν βάλει.
Ένας άλλος γνωστός φεύγει για Γερμανία και ένας κάποιος ακόμα ετοιμάζεται αν μπορέσει να φύγει και αυτός.
Χιλιάδες νέοι και νέες δουλεύουν σε βάουτσερ όμηροι της 5μηνίας, ξεγελώντας την ανεργία τους. Ξέρω κάποιες που σκίζονται να κάνουν ρεπορτάζ σε εφημερίδες ηλεκτρονικές για ελάχιστα λεφτά.
Φίλοι απολύονται από το Πανεπιστήμιο, μετά από μια εντιμότατη θητεία τους στο Δημόσιο. Άλλος παρατάει το διδακτορικό και άλλη δε μπορεί να κάνει θέατρο που πάντα ήθελε. Σε κάποιους οριζόντιες περικοπές και σε άλλους μισθοδοσίες καθυστερημένες για μήνες.
Δεν πάμε εύκολα πια στα μαγαζιά που η μπύρα έχει δυο ευρώ. Το λαμπάκι της βενζίνης είναι πάντα αναμμένο σε όσους έχουν αυτοκίνητα. Και όλοι και όλες ξέρουμε τραγικές ιστορίες για οικείους μας. Και οι πλειστηριασμοί έρχονται και χτυπάνε, ξηλώνουν τα ονόματα στα κουδούνια των σπιτιών μας.
Όλα είναι εδώ.
Να ρημάζεις τις ανάσες σου για να ζεσταθείς, αυτό είναι το μνημόνιο.
Να λυσσάς για δημιουργία και να σου δίνουν χλεύη, αυτό είναι η εποχή μας.
Και μεις άλλο δε ζητάμε παρά να μη χαμηλώσει το ύψος της ανθρωπιάς, να μη λυγίσει η αξιοπρέπεια, να νικήσει η ομορφιά μιας νύχτας με πολλά γέλια.
Θέλω να είμαστε μαζί όταν θα ξηλώνουμε το κουκούλι της βλακείας αυτού του κόσμου. Να φτιάξουμε κάτι εαυτούς που δε θα τολμάνε να γυρίσουν αλλού το κεφάλι όταν αντικρίζουν το άδικο. Θέλω να το συντρίβουμε μαζί.
Θέλω μαζί μου να σε έχω όταν θα ξεχνάω για να μου θυμίζεις: «Μη σκύψεις ποτέ το κεφάλι. Τα μάτια σου να ανταμώνουν τα άλλα μάτια».
Υπάρχουν άνθρωποι φυλακισμένοι στο μακάρι. Εγώ και συ να σπάσουμε το κελί, να βγουν έξω στη μάχη.
Θέλω να στήσουμε οδοφράγματα μαζί, να πετάξουμε μολότωφ μαζί, να κάψουμε την ανάθεση πρώτα και μετά καίμε τα ρεσώ κάποιων ηλίθιων.
Θέλω να θέλεις να ζήσουμε πολύ και καλά όπως αξίζει στους ανθρώπους.Θέλω να κυρήξουμε τώρα μαζί πόλεμο στην κατήφεια, την γκρίνια, στην περιγραφή της κατάστασης…γιατί θα τα αλλάξουμε όλα επειδή θα γκρεμίσουμε ότι νομίζει πως κυριαρχεί.
Θέλω να ψάξεις να με βρεις γιατί και γω ψάχνω εσένα. Θέλω να γραφτούμε μαζί στο κόμμα της αξιοπρέπειας και των ποιητών. Δε θα ξαναφοβηθούμε ποτέ, στο υπόσχομαι.
Ο δικός μας κομμουνισμός θα ναι δαντελένιος σα τις ακτές αυτής της χώρας και σαν τα καλοκαίρια που φανταζόμαστε μέσα στο βαθύ χειμώνα.
ΥΓ Στο σημείωμα υπάρχουν διάσπαρτοι στίχοι από ποιήμα που φτιάχνει τώρα μια φίλη.
* Ο τίτλος είναι από ποίημα του Λειβαδίτη
40 χρόνια Πολυτεχνείο – 40 χρόνια αγώνες
Ο ΣΥΡΙΖΑ Πετρούπολης σας προσκαλεί στην εκδήλωση μνήμης που διοργανώνει για τα 40 χρόνια από την επέτειο του Πολυτεχνείου το Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Πετρούπολης, Εθν. Αντιστάσεως 61, στις 7 το απόγευμα.
Θα προβληθούν αποσπάσματα από «Τα Μέγαρα» το ντοκιμαντέρ των Σάκη Μανιάτη και Γιώργου Τσεμπερόπουλου που γυρίστηκε το 1973 και σκοπό είχε να καταγράψει τον ξεσηκωμό των κατοίκων ενάντια στην απόφαση της Χούντας ν’ απαλλοτριώσει μια μεγάλη αγροτική περιοχή για την εγκατάσταση διυλιστηρίου πετρελαίου. Η αντίσταση των κατοίκων των Μεγάρων και η νικηφόρα έκβαση του αγώνα τους ήταν η πρώτη μαζική εκδήλωση κατά της δικτατορίας και τα «Μέγαρα» έμειναν στην ελληνική κινηματογραφική ιστορία ως ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα ντοκιμαντέρ.
Θα ακολουθήσει συζήτηση με ομιλητές:
- την Νάντια Βαλαβάνη, βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, οικονομολόγο και συγγραφέα που συμμετείχε σε όλα τα γεγονότα του οργανωμένου μαζικού φοιτητικού κινήματος και στο παράνομο αντιδικτατορικό κίνημα στην Αθήνα
- τον Τάσο Κωστόπουλο, δημοσιογράφο της «Εφημερίδας των Συντακτών» (μέλος της ομάδας του «Ιού»), που θα μιλήσει για τα κινήματα της πρώτης περιόδου μετά τη Μεταπολίτευση
- τον Σεραφείμ Σεφεριάδη, καθηγητή πολιτικής επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου που θα αποπειραθεί μια αποτίμηση των χαρακτηριστικών και του ρόλου που διαδραμάτισε η εξέγερση του Πολυτεχνείου
- τον Δημήτρη Καλογιαννίδη, ιστορικό που θα αναφερθεί στην καχεκτική δημοκρατία της μετεμφυλιακής περιόδου (1949-1967) και θα καταλήξει στο πως φτάσαμε στη δικτατορία
Θα ακολουθήσoυν ερωτήσεις και συζήτηση με το κοινό.
Η εκδήλωση θα τελειώσει με προβολή βίντεο, συλλογική κουζίνα και μουσικές που χαρακτήρισαν την συγκεκριμένη, αλλά και άλλες αντιστασιακές περιόδους του λαού μας.
Στο χώρο θα φιλοξενείται έκθεση φωτογραφίας με τα γεγονότα της περιόδου.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ: ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΙ
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το «φαινόμενο» που ακούει στο όνομα Χρυσή Αυγή. Όλοι θέλοντας και μη, γίναμε και εξακολουθούμε να γινόμαστε μάρτυρες της αποκαθήλωσης του «καρκινώματος» με γοργούς ρυθμούς λες και όλα ήταν σαν έτοιμα από καιρό. Σε μία νύχτα, οι μέχρι χθες σωτήρες και «οδοκαθαριστές» της χώρας και του Ελληνικού κοινοβουλίου, αυτοί που, να μην το ξεχνάμε, ο «γίγαντας» λαός έβαλε με την ψήφο του στη βουλή, αυτοί οι «αντισυστημικοί» τύποι που σαν άλλοι «Λεωνίδες και Σπαρτιάτες» κατέβαιναν με τις ασπίδες και τα σπαθάκια τους και έδερναν οτιδήποτε μελαμψό, «αριστερό» και γενικότερα ότι ήταν αντίθετο με την ιδεολογία τους (αλήθεια έχουν;) προκειμένου να απελευθερώσουν τη χώρα από το ζυγό και να ξεβρομίσει ο τόπος, αυτοί οι μαχητές της ελευθερίας ξαφνικά βρέθηκαν στο κελί 33 να αναρωτιούνται για το κακό που τους βρήκε και σύσσωμη την ελληνική δημοσιογραφική σκηνή καθώς και μέρος της κοινωνίας, να πέφτει από τα σύννεφα (ώ θεοί!) με τη συμπεριφορά και τα έργα τους!
Α, μα δε μπορεί σκέφτηκα, πώς γίνεται αυτό? Το όλο σκηνικό προφανώς δείχνει και είναι στημένο, ένα σόου, μια παράσταση. Ακόμα και τα μωρά το καταλαβαίνουν, τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Μετά σκέφτηκα λίγο τον Orwell και θυμήθηκα πως τα μέσα είναι που δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες, ελέγχουν πολιτικούς και πολιτικές, διαμορφώνουν συνειδήσεις και αν δεν είσαι από αυτούς που ξεχνάνε εύκολα τότε νομίζεις πως δε ζεις στη Γη αλλά προσγειώθηκες σε άλλο πλανήτη. Να τα πάρουμε από την αρχή; Ωραία, τι ήταν και τι είναι η Χρυσή Αυγή; Απλό, ήταν και είναι μια εγκληματική οργάνωση αποτελούμενη από κάθε λογής εγκληματίες, πορτιέρηδες και νταβατζήδες, ανθρώπους χωρίς καμία αισθητική, καμία ιδεολογική υπόσταση, ανθρώπους που δε μπορούσαν προφανώς να γίνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους και κάπου έπρεπε να προσδιοριστούν και να επιβιώσουν. Κάπου εκεί υπήρχαν και μερικοί κάπως πιο έξυπνοι, λέγε με Michel de liakos, οι οποίοι ως σύγχρονοι στρατηλάτες διέτασσαν το στράτευμα σε στοχευόμενες και μη επιθέσεις.
Τι άλλο ήταν και είναι η χρυσή αυγή? Μα φυσικά κομμάτι του παρακράτους! Όλοι πάλι πέσαμε από τα σύννεφα όταν είδαμε «τα παιδιά» με τα μαύρα να πετάνε πέτρες μαζί με τα ΜΑΤ σε διαδηλωτές και μετά να φοράνε κουκούλες και να σπάνε βιτρίνες προκειμένου να στοχοποιούνται οι «κακοί» αναρχικοί και γενικότερα η αριστερά . Τι άλλο είναι οι χρυσαυγίτες; Θρασύδειλοι και τραμπούκοι. Το να την πέφτεις με άλλους 40 σε 5 δεν είναι μαγκιά, είναι δειλία και ξευτίλα. Οι Σπαρτιάτες στους οποίους τόσο πολύ θέλουν να μοιάσουν, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Πολέμησαν μια χούφτα πολεμιστές ενάντια στην Ιμπεριαλιστική πολιτική των Περσών προκειμένου να ξεσηκώσουν και να ενώσουν όλες τις πόλεις κράτη των Ελλήνων. Ποιους λοιπόν θυμίζουν οι αριστεροί και ποιους οι φασίστες; Φασίστες, μα φυσικά. Πώς να το κάνουμε αφού αυτό είναι, αυτό τους αρέσει, θέλουν το Χίτλερ τους ρε παιδί μου τα άτομα, να γουστάρουν. Σ.Σ: Όχι όλοι, αυτοί που καταλαβαίνουν και κάνα δύο κουβέντες. Οι άλλοι δε νοιάζονται για τίποτα, Ουρούκ Χάι πώς να το πω αλλιώς; Μόνο ξύλο.
Μα καλά θα μου πείτε, αφού αυτοί είναι τόσο κακοί, πως τους επέτρεψαν να μπουν σα κόμμα στη βουλή; Πως τους ψήφισε ο γίγαντας λαός; Δεν ήξερε; Παρασύρθηκε, μπερδεύτηκε, παραπλανήθηκε; Όχι φίλε μου, τίποτα από όλα αυτά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και των όποιων καθυστερημένων. Μια χώρα η οποία έχει βιώσει στο πετσί της το φασισμό και πολύ πρόσφατα μάλιστα, ΔΕ δικαιούται να μιλάει για άγνοια και παραπλάνηση. Όλοι, ακόμα και οι πιο ανιστόρητοι ξέρουν τι θα πει φασισμός, δε μπορεί διάολε τόσα χρόνια στο σχολείο ακόμα και ο πιο χαζός κάτι θα άκουσε. Οι παλαιότερες γενιές δεν δικαιούνται να ομιλούν διότι τα έζησαν. Οι νεότερες δεν δικαιούνται να ομιλούν διότι τα έμαθαν στο υποχρεωτικό δημόσιο σχολείο και εκτός αυτού η πληροφόρηση σήμερα δε δίνει τέτοια άλλοθι σε κανένα. Άρα; Άρα όλοι γνώριζαν, ήξεραν και ήταν επιλογή τους. Κάποιοι μπορεί να το έκαναν γιατί τους παρέσυρε η δήθεν μαγκιά, είτε το έκαναν από αντίδραση. Και πάλι αυτό όμως δεν είναι άλλοθι. Λέμε πως την υπογραφή μας και το πουλί μας, πρέπει να προσέχουμε που τα βάζουμε. Ε ακόμα περισσότερο πρέπει να προσέχουμε που βάζουμε την ψήφο μας, γιατί επηρεάζει κοινωνίες και ανθρώπους ρε γαμώτο, γιατί είμαστε οι κληρονόμοι της ίδιας της δημοκρατίας και πρέπει να είμαστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ όσον αφορά τα πολιτικά μας δικαιώματα και πιστεύω. Έχουμε να δώσουμε λόγο όχι μόνο στους εαυτούς μας και στους άλλους αλλά και σε όσους «έφυγαν» και σε όσους θα έρθουν. Κι όποιος λέει ότι δεν υπάρχουν φασίστες και ακροδεξιοί στην Ελλάδα απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του και μάλλον πρέπει να ξαναδιαβάσει Ελληνική ιστορία από το 1940 και μετά.
Τέλος, για να μη κοροϊδευόμαστε, η συγκεκριμένη οργάνωση ήταν και θα είναι κομμάτι του συστήματος. Αρκεί να δείτε πόσοι και ποιοί πρώην χρυσαυγίτες είναι τώρα στη νέα δημοκρατία και την κυβέρνηση. Τυχαία μόλις έγινε πρόεδρος ο Αντωνάκης έστριψε το τιμόνι δεξιά; Δε νομίζω. Το σύστημα λοιπόν τη χρησιμοποίησε και όταν πλέον δεν της έκανε πια, την «πέταξε» και τώρα κάποιοι μας το παίζουν και ήρωες. Η δολοφονία του αδελφού αντιφασίστα έγινε κυρίως για να παραπλανηθεί ο Ελληνικός λαός και να απομακρυνθεί από τα πραγματικά προβλήματα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Η χρυσή αυγή τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιήθηκε σα μοχλός πίεσης και άσκησης τρομοκρατίας από το σύστημα προς την κοινωνία. Γιατί κάποιοι πρέπει να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Το έχουμε ξαναδεί το έργο με άλλες οργανώσεις. Και όλα αυτά με την ανοχή, τις ευλογίες και τις εντολές των «έξω». Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι έχουμε Ελληνική κυβέρνηση εκλεγμένη από το λαό. Οκ τότε. Τώρα λοιπόν, που ίσως και να τους ξέφευγε γιατί κακά τα ψέματα κανείς δεν ήθελε μια φασιστική οργάνωση στο 15%, που θα δυσκολευόταν να διαχειριστεί, έπεσαν οι εντολές και τους μάζεψαν. Και όλοι πέσανε από τα σύννεφα. Τέλος, σας ρωτώ όλους το εξής έτσι προς σκέψη και προβληματισμό: Πώς σας φάνηκε ο τρόπος που τους μαζέψανε; Είδατε τι τέλεια που δούλεψαν όλα; Έτσι για να ξέρουμε που βρισκόμαστε και να θυμόμαστε ότι ο εχθρός είναι ήδη εδώ.
Υ.Γ: Η δημοκρατία μπορεί να υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, των ιδεών και των απόψεων και στην ελεύθερη διακίνησή τους. Όχι όμως σε ιδέες και αντιλήψεις που τη «βλάπτουν και τη σκοτώνουν». Εγκληματικά «πιστεύω και θέλω» δε τα υπερασπίζεται καμία δημοκρατία και κανένας δημοκράτης. Και ο φασισμός ισούται με έγκλημα. Μας το δίδαξε καλά ή ιστορία ευτυχώς. Και λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος. Γι αυτό και τα χάλια μας.
“Benjamin Breeg”
Να μην ανεχτείς άλλο
Του Βασίλη Ρόγγα
Πριν 6 χρόνια για έναν δικό μας άνθρωπο στα τελευταία του, μας είχαν πει στο νοσοκομείο της Αγίας Βαρβάρας:
«να τον πάρετε από δω, δεν έχουμε κρεβάτια, ας πεθάνει σπίτι του.»
Σήμερα, με απόφαση αυτής της σκατένιας κυβέρνησης, αυτό το νοσοκομείο θα κλείσει.
Πριν 6 χρόνια δε χωρούσε να έχει καταταλαιπωρημένους ανθρώπους που τους αξίζει να πεθάνουν με αξιοπρέπεια και χωρίς πόνους, για μια ζωή προσφοράς στην κοινωνία.
Και τώρα κλείνει.
Τώρα που οι ασθένειες λόγω μνημονίου είναι περισσότερες και ο θάνατος σκιάζει τόσους πολλούς από τους από κάτω.
Και όχι μόνο. Στη Δυτική Αθήνα, στις δικές μας γειτονιές, των ανθρώπων με τα περισσότερα προβλήματα, θα κλείσει ο σταθμός α’ βοηθειών στο Αιγάλεω, το κέντρο υγείας στο Περιστέρι, θα ανασταλεί η λειτουργία της νευροχειρουργικής στο Αττικό, θα συγχωνευτούν τα ΙΚΑ…
Και που θα πηγαίνουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας; Δεν αξίζουν να ζήσουν;
Να μην ανεχτείς άλλο ρε. Κι αν κιοτεύεις να κινητοποιηθείς, κάντο για τους ανθρώπους τους αγαπημένους μας που έχουν πιο πολύ ανάγκη από σένα και μένα.
Να μην ανεχτείς άλλο ρε. Δε θέλω να ακούω άλλο να το παίζεις επαναστάτης της μπύρας το βράδυ στον καφενέ.
Να ρθεις μαζί μας. Από την ΕΡΤ ξεκινήσαμε ξανά και η ΕΡΤ είναι το κέντρο των αγώνων μας τώρα, αλλά το έχουμε κάνει μυριάδες φορές για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και θα το κάνουμε συνέχεια.
Να μην ανεχτείς άλλο ρε. Να ρθεις μαζί μας να παλέψουμε για να κρατηθούν όρθιοι οι άνθρωποι, για να κρατηθείς όρθιος και συ.
Ο άλλος δρόμος είναι να υποτάσσεσαι στην φασιστική τρέλλα του Σαμαρά και των χρυσαυγιτών, να κουρνιάζεις στη μειλίχια γλώσσα της τιποτολογίας του Φώτη και να τρομάζεις κοιτάζοντας το διψασμένο για αίμα και εξουσία βλέμμα του Βενιζέλου.
Και μεις απλά σου λέμε: μην ανεχτείς άλλο ρε.
Και αν θες να μας βρεις θα είμαστε παντού,
«εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για έναν καινούργιο κόσμο.
Εκεί –
θα σε περιμένω.» *
* Τάσος Λειβαδίτης
-
-
Vicky Karra )))))))))))))))))))))))))))))))))) -
Lamprini Platsatoura Υπέροχο! Όλα μαζί απλά σε μια πρόταση..Να μην ανεχτούμε άλλο!! -
Roula Vatousi EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!!!!! -
Zoe Parasidi «Και μεις απλά σου λέμε: μην ανεχτείς άλλο ρε.» http://www.youtube.com/watch?v=bS-l3DTIGAI
-
Maria Red Mamba Mpalafa πόσο σ’ αγαπάμε. -
Ρένα Χαμηλοθώρη Βασιλη , εκει θα σε περιμενω ….. ΕΚΕΙ….https://www.facebook.com/photo.php?fbid=491605610902539&set=pb.100001593124164.-2207520000.1371738041.&type=3&src=https%3A%2F%2Ffbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net%2Fhphotos-ak-ash3%2F539433_491605610902539_249883289_n.jpg&size=650%2C225
Του Βασίλη Ρόγγα
Δε συμμερίζομαι την απαισιοδοξία των οικείων μου: για το τ…
-
Ρένα Χαμηλοθώρη https://www.facebook.com/photo.php?v=643430915684203
Αυτοί μαύρο, εμείς ΕλύτηΔιάρκεια: 4:22 -
Miltiadis Kandias Όχι απλά μην ανεχτείς. Αλλά, πώς γίνεται και αντέχεις; Πώς αντέχεις να λογίζεται τόσο φτηνή η ζωή και η ανθρωπιά; Ευχαριστούμε σύντροφε! -
Markella Arapoglou Μπραβο!!!! -
μαρία αλεξανδράκη Νά σαι καλά Βασίλη…δώσε ρεύμα…..εκει θα είμαστε ΟΛΟΙ….!!! -
Ernest Everhard Λειβαδίτης τεράστιος! Μπράβο σύντροφε Βασίλη! -
Dimitris Jesse παιδες…http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=61411&category_id=86&utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter
να την κρατήσουν ανοικτή.Σύμφωνα με μαρτυρία δημοσιογράφου, που ήταν μπροστά στο…Δείτε περισσότερα -
Γράψτε ένα σχόλιο…
Λες και δε θα γελάσουμε εμείς στο τέλος
Όσο εσείς ασχημαίνετε τον τόπο, εμείς δημιουργούμε την καταστροφή σας
Του Βασίλη Ρόγγα (Δημοσιεύτηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2013)
Δε συμμερίζομαι την απαισιοδοξία των οικείων μου: για το τι κάνουμε εμείς, γιατί έχουμε κάτσει έτσι κινηματικά, πως μας γαμήσανε αυτές οι κωλοεκλογές κλπ. Όχι γιατί δεν έχουν κομμάτι της αλήθειας, αλλά γιατί η μεγάλη εικόνα είναι άλλη και θα γίνει ακόμα πιο δυναμική.
Φυσικά και δεν είναι ιδανικά τα πράγματα.
Κόσμος έχει πάει σπίτι του, άλλοι ψηφίσανε αριστερά και νομίζουν πως έκαναν το καθήκον τους (να μην ξαναψηφίσουν, να μας απαλλάξουν και από την ανάθεση για την τεμπελιά τους), οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους (αλλά όχι μόνο) δεν λένε να ξεκουνηθούνε από παλιές ιδέες, παλιό στυλ πολιτικής δουλειάς, διδακτισμό στείρο, ιδιοκτησιακές ιεραρχίες κλπ.
Και βεβαίως ακόμα τσακωνόμαστε πολύ, κάπου τα σπάμε μεταξύ μας, άλλοι προχωρούν αργά, άλλοι το παίζουν πρωτοπορίες απογειωμένες του 19ου αιώνα.
Μα δε τελειώνει εκεί η αφήγηση. Είναι η μια πλευρά, που υπάρχει, αλλά δεν κυριαρχεί.
Τέτοια σύμπνοια ανάμεσα στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας δε βλέπουμε εύκολα. Όχι μόνο για τις καταλήψεις, για τους βασανισμούς, για τους απεργούς, για το παμε, για τους νέους του συριζα που φάγανε ξύλο. Όχι γιατί ξαναείδαμε απεργίες αλληλεγγύης μιας επαγγελματικής ομάδας υπέρ μιας άλλης.
Σε όλο και περισσότερες εκφάνσεις του κοινωνικού και του πολιτικού δουλεύουμε μαζί όλο και πιο πολλοί και διαφορετικοί. Εμπλέκονται πια νέοι άνθρωποι, όχι ηλικιακά, κόσμος που δεν έχει σχέση με τα κινήματα δουλεύει με την καρδιά του, συμβάλλει, πρωτοπορεί.
Ξεχασμένοι πενηντάρηδες ξανά παίρνουν τη σκυτάλη του αγώνα, ακούνε τους νεότερους, υπερασπίζονται τις αλλαγές που δε μπορούν να ξέρουν ποιες θα είναι, αλλά έχουν εμπιστοσύνη.
Διαμορφώνονται, υπάρχουν, αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκατοντάδες εγχειρήματα αλληλεγγύης με ταξικό πρόσημο. Τα δικά μας παιδιά ανοίγουν κοινωνικά κέντρα, καφενεία, συνεταιρισμούς, δημιουργούν πολιτισμικές εκφράσεις, μπαίνουν στον μαχητικό και κοινωνικό αντιφασισμό.
Το ξέρω πως το ξέρεις πως όλα αυτά είναι μικρά. Θα ενωθούν. Η συγκυρία χτυπάει την πόρτα μας. Από ρυάκια χρειάζεται να γίνουν ποτάμια αντίστασης, της πιο δημιουργικής αντίστασης που φτιάξαμε ποτέ.
Εδώ όμως ξανανοηματοδοτούμε την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά και αυτό δεν είναι λίγο. Εδώ, όπου εμπλέκονται με την κοινωνία στα σοβαρά οι αναρχικοί και οι αριστεροί κάνουν θαύματα, φέρνουν κόσμο από δω, τον διώχνουν από την ψυχολογική μιζέρια, από τις σκοτεινές σκέψεις, πείθονται να μείνουν να παλέψουν.
Δεν υπάρχει κανείς, καμία στο σύνολο Κίνημα που να μην ξέρει πόσο δύσκολη είναι κατάσταση μας. Δεν ονειροβατούμε, άλλα και δεν πέφτουμε γιατί με τη στάση μας υψωνόμαστε στο μπόι της σημαίας των Ανθρώπων. *
Υφαίνεται το δίχτυ μας, το δίχτυ υπεράσπισης των από κάτω. Με όρθια την κοινωνία μπορούμε να ανατρέψουμε τη σαβούρα που κυβερνά. Και αυτό κάνουμε.
Κανένας θάνατος μετανάστη δε θα μας κάνει να φοβηθούμε, να σταματήσουμε να στεκόμαστε στο πλάι τους. Και τα γλυκά πρόσωπα των μωρών που ζητούν ιθαγένεια είναι η νιότη του κόσμου μας.
Οι αναρχικοί, τα στέκια τους και οι καταλήψεις τους, οι δημιουργικότητες τους είναι από τα πιο ζωογόνα που συμβαίνουν. Όχι μόνο κάποιες δεκάδες, χίλιες καταλήψεις, εικόνες των κόσμων που θα ζήσουμε, που ζούμε ήδη.
Με τους απεργούς στο μετρό, με τους λιμενεργάτες, με τους αγρότες πάντα και πάντα θα είμαστε και ας λοιδορείτε ότι κουνιέται εναντίον σας.
Εδώ έχουμε να παλέψουμε δημοσιοκάφρους, τράπεζες και ξεφτιλισμένα κόμματα που πάνε να μας πείσουν να ανοίξουμε τον τάφο μας πριν μας πυροβολήσουν.
Θα τελειώσουν. Με έναν όρο. Ούτε δράμι πίσω από το αξιακό μας σύστημα, ούτε σπιθαμή πίσω από τον βαρύ βιωματικό αγώνα, ούτε ένα βήμα πίσω από την προσπάθεια για ενότητα.
Και μετά από πολύ καιρό θα ξαναβγούμε στο δρόμο. Την Τετάρτη στη γενική απεργία λέμε να βουλιάξει η Αθήνα μας για ακόμη μια φορά. Εκατομμύρια οι άνεργοι, τόσοι πολλοί οι κατηφείς να βγούμε, να ξανακάνουμε την αρχή μετά από την παρατεταμένη απουσία.
Στο υπόσχομαι: στο τέλος της ημέρας δε θα είμαστε νικητές. Αλλά το βράδυ της Τετάρτης θα χαμογελάμε μαζί γιατί ξαναξεκινάμε. Και γιατί δε θα μας επιτρέψουμε να σταματήσουμε μέχρι να φύγουν.
Θα σε βρω εκεί.
*Οι σημαίες μας θα έχουν πρόσωπα αντί για σύμβολα. Θα είναι τα πρόσωπα των μεταναστών που σκοτώνετε και οι χώρες μας θα παίρνουν τα ονόματα τους: Babacar Ndiaye, Σαχτζάτ Λουκμάν. Ας ελπίσουμε να είμαστε χωρισμένοι σε δυο μόνο χώρες.
Η Villa Amalias και όλοι εμείς
Του Βασίλη Ρόγγα (δημοσιεύτηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2012)
Τι είναι αυτό που τίθεται όταν εισβάλλουν σε έναν εδώ και 22 χρόνια χώρο κατάληψης, αντιεμπορευματικής δημιουργίας, οχυρό αντιφασισμού και αντιρατσισμού, αντιεξουσιαστικού και ελευθεριακού λόγου και πράξης;
Το σαφές: δε θα σας αφήσουμε να υπάρχετε, ακόμα και στα πιο δικά σας μέρη, δεν ανεχόμαστε την παρουσία σας μιας και είναι ανάχωμα στο άπλωμα του κοινωνικού κανιβαλισμού που θέλουμε να επεκταθεί από το κέντρο της αθήνας σε όλη τη χώρα.
Η Villa Amalias ήταν και θα είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο αντίστασης στο κέντρο του χώρου που εισφέρει εδώ και δεκάδες χρόνια με μεγάλη συνέπεια πόρους στον πόλεμο ενάντια στην κυριαρχία. Γι’αυτο και χτυπήθηκε.
Στις σημερινές συνθήκες η χωρικότητα των όσο το δυνατόν πιο απελευθερωμένων από εξουσία και καπιταλισμό εκτάσεων στη μητρόπολη είναι ενοχλητική. Οι συναινούντες πρέπει να μην τσιγκλιούνται για τη σιωπή τους από πουθενά.
Η ολοφάνερη συμμαχία τρικομματικής κυβέρνησης και χρυσής αυγής χρειάζεται να εμπεδώνεται και υλικά. Δώσε εναντίωση στην αποκάλυψη της λίστας λαγκάρντ, λάβε τόπο στο κέντρο της Αθήνας. Η αντζέντα των φασιστών θα υπηρετηθεί όσο γίνεται περισσότερο από τη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε, όρος επιβίωσης του συστήματος είναι η συμμαχία με την ακροδεξιά που φουντώνει από την απελπισία και το “παραπολιτικό” χρήμα. Το έργο, αν θυμόμαστε, έχει ξαναπαιχτεί σε άλλους τόπους και χρόνους.
Όμως το κόστος καταστολής θα αυξηθεί κατακόρυφα γιατί πλέον το κόστος κινητοποίησης θα φτάσει στον πάτο. Όχι γιατί δε θα γίνονται συλλήψεις, βασανισμοί, εισβολές στα αντιεξουσιατικά κοινωνικά κέντρα. Τουναντίον, οι τέτοιες πρακτικές θα αυξηθούν.
Το ζήτημα είναι πως οι πολίτες του κόμματος της δράσης δεν έχουν να χάσουν τίποτα, μιας και γνωρίζουν πως δε θα τους χαριστεί τίποτα ή πώς όσα έχουν, κινδυνεύουν.
Γι’αυτό και αυτή τους η κίνηση καταστολής φανερώνει τον πανικό τους. Χτυπούν με λύσσα κομμάτι των μαχόμενων δυνάμεων. Δεν μπορούν να υπηρετήσουν την απίθανη θεωρία τους, των δύο άκρων, μιας και μόνο το ένα (άκρο) ήταν, είναι και θα είναι το πληττόμενο.
Σε αυτόν τον τόπο η αυτοοργάνωση των από κάτω είναι αδίκημα. Η αυτοδιαχείριση ενός εδάφους, η απελευθέρωση του από το κράτος και την αγορα και η κατάσταση Δημοσίου στην οποία περιέρχεται σπέρνει το φόβο στο Σύστημα. Εδώ οι αντιστάσεις πλέον μετατρέπονται σε δυναμικές χωρίς ταβάνι. Ε, και αυτό είναι πρόβλημα τους.
Κατ’ αυτόν τον λόγο η χθεσινή αλητεία δεν πρέπει να περάσει. Η υπεράσπιση της Villa Amalias και όλων των χώρων αντίστασης είναι και καθήκον και δικαίωμα κάθε αξιοπρέπους ανθρώπου.
Η νεοφιλελεύθερη δικτατορία και οι κανίβαλοι πραίτορες της της ακροδεξιάς δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε.
Κι εμείς λέμε να τους τσακίσουμε.
Μικρό σημείωμα για το Χρόνη Μίσσιο
Του Βασίλη Ρόγγα (δημοσιεύτηκε 21/11/2012)
Είχα ζεσταθεί πολύ όταν έμαθα ότι ζει ακόμα, όταν τον πρωτοείχα διαβάσει στα τέλη της δεκαετίας του 90. Δεν πίστευα ότι άνθρωπος που έχει περάσει τόσα βασανιστήρια θα μπορούσε να επιβιώσει.
Για τούτο δε μπορεί να είναι κοινότυπη μια γραφή για το Μίσσιο. Γι’ αυτό και το γαμώτο για το θάνατο ενός κατά τα άλλα γέροντα βαρυγκομάς άμα το λες.
Κάποιοι από μας μεγαλώσαμε, μεγαλώνουμε ακόμα και εκείνο το λεπτό νήμα αναμνήσεων από την εφηβεία και τη μετεφηβεία νοερά συνεχώς μας συνδέει με τις πρώτες συναισθηματικές προσλαμβάνουσες του τι είναι ελευθεριότητα, στράτευση, βαρύς βιωματικός αγώνας, πόνος και έρωτας, γέλια και κρασί, αριστερά και αναρχία.
Μας είπε να μη λογοκρίνουμε τα λόγια μας για τον καθωσπρεπισμό, μας έμαθε να ταξιδεύουμε όχι στα λόγια ελληνικά των θεωρητικών, μα στα στέρεα τη ζωής. Εμείς μάθαμε μαρξισμό μέσα από κει, μάθαμε περισσότερο ακόμα:ότι υπάρχει η δυνατότητα να είσαι καθ’ολοκληρίαν ελεύθερος. Ας είναι και λογοτεχνικό τέχνασμα.
Και κείνος ο έρωτας που είναι θηλυκός και αρσενικός μαζί και μιλάει στα κορμιά των ανθρώπων και δεν είναι ομοφυλοφιλικός ή ο άλλος, αλλά είναι έρωτας και τελεία.
Είδαμε για πρώτη φορά την Ελλάδα των κατατρεγμένων κομμουνιστών και κλάψαμε για τους πολιτικούς παππούδες μας, για το Χρόνη, για τους φίλους του, για τους φίλους τους. Είδαμε τις δεκαετίες 40, του 50 και του 60 να περνάνε μπρός μας, τον Εμφύλιο,τις εξορίες, το ΚΚΕ και την ΕΔΑ, τα Εξάρχεια…
Δώσαμε τα βιβλία του σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς και ήρθανε κοντά μας, μάθανε την όντως αριστερά όπως επιτελέστηκε από πολλούς. Καταλάβανε ότι τέτοια καλά, συμβαίνουν ακόμα.
Δυο εικόνες.
Έχουμε πάει στη Θεσσαλονίκη πριν 1 -2 χρόνια και μιλάμε με μια συντρόφισσά του στο σπίτι της για την περίοδο που ήταν στους Λαμπράκηδες. Τη ρώτησα και φαίνονταν πως τον αγαπούσε πολύ και κείνον και τη γυναίκα του. Και είχα χαρεί που έχουν ακόμα σχέσεις και μιλάνε.
Άλλη σκηνή. Πριν τον πάρω τηλέφωνο έχω καταγχωθεί. Τα καταφέρνω να μην το κλείσω και προσπαθώ να συνεννοηθώ μαζί του να πάμε στο χωριό του να τον βρούμε να του μιλήσουμε, να του φέρουμε πεσκέσια από το Βοτανικό και αν μπορέσουμε να τον πείσουμε να έρθει στην Πετρούπολη να μας μιλήσει για ότι θέλει. Μια φωνή -μέλι άγριο- καταλήγει: “να ρθείτε μαγκίτη μου και βλέπουμε”.
Έσταξε σταγόνες ανεξίτηλες στις ψυχές μας ο Μίσσιος και δε μπόρεσαν να φύγουν, ευτυχώς. Για κάτι τέτοιες στρατεύσεις, σαν και εκείνου, λέμε πώς ότι κάνουμε στα κινήματα είναι λίγο και θέλει κι άλλο. Λέμε να είμαστε αμφισβητίες, αδογμάτιστοι, χωρίς καμία εργαλειακότητα. Για κάτι τέτοιες ζωές, εμείς λέμε να είμαστε κιμπάρηδες στο βίο, γενναιόδωροι, να ξοδεύουμε συναίσθημα και ας πάει και χαμένο.
Με αυτήν την έννοια μπορεί να του επιστραφεί αυτό που ο ίδιος έχει γράψει: ‘δε μπορώ να κρατηθώ άλλο, θα χαμογελάσω, όχι για σένα, αλλά για μένα. Θα χαμογελάσω από ευτυχία για τον αδερφό μου τον άνθρωπο, για σας θα μου ήταν πιο εύκολο ένα δάκρυ…. »
Γειά σου ρε Σαλονικιέ, μας έκανες να ανατριχιάσουμε πολλές φορές.
Αλήθεια θα μας λείψεις, γιατί η ζέστη στις καρδιές μας μένει ορφανή.
Σκέψεις για την κοινωνική χειραφέτηση 